17 paź Międzynarodowy znak towarowy – korzyści, ceny i proces rejestracji
Obok procedury krajowej i unijnej, trzecim sposobem na uzyskanie ochrony na znak towarowy jest tak zwana procedura madrycka – międzynarodowa. Jest to rozwiązanie rekomendowane przedsiębiorcom działającym poza Unią Europejską i chcącym chronić swoje oznaczenia w wielu krajach. Międzynarodowy znak towarowy przy odpowiedniej skali działalności może okazać się tańszy i dawać większą niezależność marki.
Międzynarodowy znak towarowy pozwala właścicielom marek chronić swoje znaki towarowe globalnie. W ramach jednej rejestracji można uzyskać ochronę w ponad 130 krajach będących członkami systemu madryckiego. System ten został stworzony na Mocy Porozumienia Madryckiego z 1891 r.[1] oraz Protokołu do tego Porozumienia[2]. Proces rejestracji międzynarodowej jest zarządzany przez Światową Organizację Własności Intelektualnej (WIPO) w Genewie. Oznacza to, że właśnie w tej instytucji będziemy ubiegać się o rejestrację.
Rejestracja międzynarodowa jest szczególnie polecana, jeśli przedsiębiorca działa poza Unią Europejską w co najmniej więcej niż jednym kraju. Opłata podstawowa wynosi 653 franki szwajcarskie za rejestrację czarno-białą i 903 za kolorową. Zgłoszenie może przygotować jeden pełnomocnik zamiast kilku kancelarii w różnych krajach, co upraszcza rozliczenia i zmniejsza koszty, które przy prostym zgłoszeniu wynoszą około 2500 złotych.
Międzynarodowy znak towarowy – korzyści dla firm
Główną korzyścią rejestracji znaku towarowego w procedurze międzynarodowej jest oszczędność czasu i kosztów, ponieważ zamiast składać wniosek w każdym kraju z osobna, wystarczy jedno zgłoszenie.
Natomiast kwestię opłacalności wyboru rejestracji międzynarodowej należy każdorazowo przeliczyć, ponieważ opłaty różnią się w zależności od krajów, w których chcemy uzyskać ochronę. Przydatnym narzędziem jest tutaj kalkulator opłat ze strony WIPO. Przykładowo przy rejestracji opartej na polskiej rejestracji w trzech klasach towarów i usług i desygnacji Kanady, Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych, opłata za rejestrację międzynarodową wyniesie około 2800 franków szwajcarskich. Gdybyśmy chcieli zarejestrować znaki w każdym z tych krajów z osobna to opłaty (wliczając koszt pomocy kancelarii lokalnych) wyglądałyby następująco:
- rejestracja znaku w 3 klasach w Kanadzie to około 1700 dolarów kanadyjskich, czyli około 1100 franków szwajcarskich,
- w Wielkiej Brytanii to 1000 funtów brytyjskich, czyli około 1100 franków szwajcarskich,
- rejestracja w Stanach Zjednoczonych w 3 klasach to około 2000 dolarów amerykańskich, to jest około 1800 franków szwajcarskich.
- Same opłaty urzędowe i kancelarii lokalnych wyniosą około 4000 franków szwajcarskich, do tego dochodzi jeszcze koszt nadzoru zgłoszeń i kontaktu z kancelariami lokalnymi rozliczany według stawki godzinowej.
- Jak widać jest to oszczędność wynosząca ponad 1000 franków szwajcarskich.
Następną korzyścią jest niezależność zgłoszenia międzynarodowego. Utrata rejestracji (np. z powodu nieużywania lub kolizji) w jednym ze zgłoszonych przez uprawnionego krajów nie oznacza, że traci on ochronę w pozostałych desygnowanych krajach.
Odmiennie jest w przypadku rejestracji unijnej, gdzie w przypadku zaistnienia kolizji z innym znakiem nawet w jednym z krajów unijnych, znak może zostać unieważniony ze skutkiem na całą Unię Europejską.
Łatwiejsza jest także ewentualna zmiana właściciela czy wykazu towarów i usług. Możliwe jest też późniejsze dodanie krajów, w których chcemy uzyskać ochronę. W przypadku, gdyby w późniejszym czasie doszło do cesji prawa do znaku międzynarodowego albo potrzeby zmiany wykazu towarów i usług, przy rejestracji międzynarodowej możemy dokonać tych zmian poprzez jeden formularz i pojedynczą opłatę, ze skutkiem na wszystkie desygnowane kraje.
W przypadku, gdyby zamiast rejestracji międzynarodowej przedsiębiorca miał osobne rejestracje w desygnowanych krajach musiałby dokonywać tych zmian z osobna, co wiązałoby się też z koniecznością korzystania z usług lokalnych kancelarii, a więc z dodatkowymi kosztami.
Proces rejestracji
Aby ubiegać się o międzynarodowy znak towarowy, konieczne jest posiadanie zarejestrowanego lub zgłoszonego znaku w trybie krajowym, który jest podstawą rejestracji. Podstawą zgłoszenia może też być unijny znak, ponieważ Unia Europejska jest członkiem porozumienia madryckiego.
Istotne jest to, aby wybrać właściwy znak jako podstawę ochrony, ponieważ zgłoszenie międzynarodowe jest związane z podstawą rejestracji przez okres 5 lat, a więc jeśli wpłynąłby sprzeciw do zgłoszenia bazowego i zostałby uwzględniony to upada całe zgłoszenie międzynarodowe.
Kolejnym etapem jest wyznaczenie krajów, w których chcemy uzyskać ochronę. Ochrona udzielana jest na 10 lat z możliwością odnowy. Nie ma limitu co do liczby przedłużeń jak przy innych prawach własności intelektualnej.
Proces rejestracji w procedurze madryckiej choć może wydawać się podobny do procedury unijnej, jednak różni się od niej znacząco. Znak unijny to jednolita rejestracja w całej Unii Europejskiej i w przypadku unieważnienia znaku towarowego tracimy rejestrację w każdym kraju UE.
Natomiast międzynarodowy znak towarowy jest wiązką rejestracji krajowych. Już na etapie rejestracji Urząd Własności Intelektualnej (WIPO) wysyła zgłoszenie do rozpatrzenia przez urzędy krajowe i to one rozpatrują zgłoszenia, w oparciu o wymogi i procedury poszczególnych jurysdykcji. Przyjęcie zgłoszenia w jednym kraju nie oznacza, że zostanie ono przyjęte w innym.
Proces rejestracji międzynarodowej jest procesem złożonym i skomplikowanym, dlatego warto skorzystać z pomocy kancelarii patentowej.
Podsumowanie – międzynarodowy znak towarowy
Międzynarodowy znak towarowy niesie za sobą wiele korzyści, w szczególności dla firm działających międzynarodowo. Będzie to oszczędność czasu, kosztów oraz większa niezależność znaku. W doborze odpowiedniej strategii ochrony marki i koordynacji zgłoszenia międzynarodowego pomóc może wykwalifikowana kancelaria patentowa. Zapraszamy do kontaktu z naszymi specjalistami.
[1] Porozumienie madryckie dotyczące międzynarodowej rejestracji znaków z 14.04.1891 r., którego Polska stała się członkiem 18 marca 1991 r. (Dz.U. z 1993 r., nr 116, poz. 514 i 515);
[2] Protokół do Porozumienia madryckiego przyjęty 27.06.1989 r., który w Polsce obowiązuje od 1 kwietnia 1996 r. (Dz. U. z 2003 r., nr 13, poz.129).
